هوش مصنوعی: چشم گریان ما مانند باران، نشان از درد و رنجی دارد که چنان بی‌قیمت و ناچیز است که گویا دانه‌ای در خاک پراکنده شده باشد. این باران، نشانه‌ای از احساسات عمیق و دلتنگی ماست که بی‌فایده به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر غنچه نشکفد، نمی‌توان از گلزار بهره‌ای برد. هر کسی که مانند گل برشکافت، چیزی را که بی‌هزینه به دست آمده، نمی‌تواند به راحتی به دست آورد.

هوش مصنوعی: در ارتباط با مردم، جز ضرر چیزی نصیب نمی‌شود؛ هرچند دوستان به ظاهر دلسوزی داشته باشند.

هوش مصنوعی: ما که زندگی‌امان را در بیابان و دور از تمدن سپری کرده‌ایم، دیگر چه جایگاهی برای شهرها و آبادانی‌ها وجود دارد؟ اگر تمام جهان به بیابان تبدیل شود، برای ما ارزشی ندارد و ما به راحتی آن را می‌پذیریم.

هوش مصنوعی: تیغ را از غلاف بیرون بیاور تا گلو را از آب گوهر سیراب کنیم، مثل صدفی که در دریا منتظر لب تشنه است، زیرا جان ما بی‌برای ماست.

هوش مصنوعی: هرچقدر که زخم دل بیشتر شود، روشن شدن قفس و نمایان شدن دردها نیز بیشتر خواهد بود. در این حالت، می‌توان گفت که این دردها به نوعی به ما و زندگی‌مان تعلق دارند و به جای اینکه ضعف محسوب شوند، به نوعی ارزشمند و طبیعی به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: انسان می‌تواند در تمام طول سال به خاطر دوستی و محبت، خود را فدای دیگران کند و این عمل ارزشمند و بی‌هزینه است.