هوش مصنوعی: ای کسی که از گیسوانت تاب و تندیسی در تن‌مان ایجاد کرده‌ای، ما چگونه می‌توانیم از این گرداب‌ها کشتی نجات پیدا کنیم؟

هوش مصنوعی: عقل و صبر و دل را برای رسیدن به محبوب خرج کردم، اما اکنون همه چیز از دستم خارج شده و دیگه کنترل جمعیت مسایل را ندارم.

هوش مصنوعی: سرشار از شگفتی هستم که در دل خانه‌ام، منبع اشک‌ها و دردها را کشف کرده‌ام. اشک‌هایی که مانند لاله‌های سرخ هستند، بیانگر عمق احساسات من هستند.

هوش مصنوعی: گریه مثل سیلابی است که نمی‌توان آن را متوقف کرد و اگر به این حال ادامه یابد، دنیای ما از این مشکلات و سختی‌ها نابود خواهد شد.

هوش مصنوعی: ای دزد ایمانم، جان من را از تنم ربودی. تا کی باید به خاطر یاد زلف‌های تو، خواب‌های آشفته ببینم؟

هوش مصنوعی: از گفته‌های دیگران دوری کن و به آن‌ها اهمیت نده. چون کسی که در چمن ایستاده، مانند سرو زیبا است و از دید من، مثل آب‌ها در حال جاری شدن است.

هوش مصنوعی: از لعل آن شکر شکن بنشین و شیرین کن دهن، یعنی از آن جواهر گرانبها استفاده کن و لذت ببر. تو زیاد صحبت می‌کنی، مثل قصاب که در مورد گوشت و کار خود بحث می‌کند. اینجا اشاره به این است که به جای گفتن زیاد، بهتر است کارهای خوشایند را انجام دهی.