هوش مصنوعی: شاید آن کسی که در دل من آتش شور و عشق را روشن کرده، از سرنوشت من خبر دارد، چرا که امشب مانند شمع، روح و وجودم روشن و زنده است.

هوش مصنوعی: امشب در گلزار وجود من، زمانی که از خودبزرگ‌بینی عبور کردی، اشک‌های چشمانت باعث شد گل‌ها مانند خار در لباس من حس شوند.

هوش مصنوعی: فدای جانم می‌شوم تا زیبایی او بیشتر شود، آیا دامن بلبل از آتش گل شب‌هنگام نیست؟

هوش مصنوعی: دستار من پر از خاکستر بنفشه است. امشب نگاهی به حال و روز من بینداز که به جای گلزار، بر من دنیایی از خاموشی و غم حاکم شده است.

هوش مصنوعی: تو منبع نور و روشنی در جمع ما هستی و من همچون پروانه‌ای هستم که به دور تو می‌چرخد. امشب این دور هم آوردن و نشستن به خاطر توست.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چطور شد که وقتی تو رفتی، اشک‌هایم سرازیر شد و حالا که برگشتی، چشم‌هایم از تماشای چهره‌ات پر شده و نمی‌توانم نگاه از تو برکنم.

هوش مصنوعی: از دل تنگی و غم دوریت، احساساتی مانند رنگ‌های گل در آستینم دارم. بیا و همه این احساسات را جوانه بزن که از غم تو، دستم پر از گل‌های زیباست امشب.

هوش مصنوعی: دلم که رنگ سبز و گندمی دارد، وقتی آن را دید، به آرامی گفت که امشب مورچه‌ای ناتوان در کنار انبار گندم است.

هوش مصنوعی: در بدنم جایی باقی نمانده که قصاب خونم را بگیرد، خونم مثل آب در کجایی روی زمین است، امشب.