هوش مصنوعی: عشقت مثل شمعی که می‌سوزد، تمام وجودم را مانند مومی نرم و شکننده کرده است، و لباس و دامنم نیز تاب تحمل این سوزش را ندارد.

هوش مصنوعی: درونم از شدت احساس و درد می‌سوزد، چراکه وجودم به شدت با جسم و لایه‌های ظاهری‌ام در هم آمیخته شده است.

هوش مصنوعی: من به مانند بلبل در باغ گل شده‌ام و برایم مهم نیست که آب و هوا چگونه است؛ زیبایی و حال و هوای باغ برای من کافی است.

هوش مصنوعی: یک موری دانه‌ای از محصولم را برده است، در حالی که به سرعت و به بی‌رحمی تمام، به تازه‌کاری‌هایم آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: عشق تو مثل آتش است که همه چیز را به سمت خودش می‌کشد و این احساس مرا نیز به سوی تو جذب می‌کند.

هوش مصنوعی: ای چشم، ای دست بی‌فایده، به راه خود ادامه بده و اجازه نده که قلب من از زخم‌هایش خالی بماند.

هوش مصنوعی: به جز هما که خوراکش استخوان من شد، کسی نتوانسته است جایی برای زندگی من پیدا کند.

هوش مصنوعی: من به سرنوشت خود رضایت داده‌ام و در عین حال، من شکار تو هستم. خواهش می‌کنم من را از قید و بند خود آزاد نکن.

هوش مصنوعی: در الزامات عشق همین کافی است که با تیغ علم، مرا از جان خود جدا کردن را آموختند.

هوش مصنوعی: زمانی که تو را دیدم، دست‌هایم از کار افتادند و چشمانم قدرت خود را از دست دادند. این دیدن تو باعث شد که نمی‌توانم گل‌چینی کنم و از وصالت محروم شوم.

هوش مصنوعی: جز زبان که تنها رازدار غم‌های دل است، هیچ کسی نمی‌تواند به عمق احساسات من پی ببرد.