هوش مصنوعی: دل ما مانند حبابی است که در خون جگر شناور است و از یک نفس آه، خراب و ویران شده است.

هوش مصنوعی: ما قدرت تحمل گرمای چهره تو را نداریم، چون نگاه تو برای قلب ما مانند آتش سوزان است.

هوش مصنوعی: زمانی که نظر مهربان یار به ما افتاد، دل ما مانند شیشه‌ای خالی از شراب است.

هوش مصنوعی: دل ما به قدری تحت تأثیر تیر محبت تو قرار گرفته که انگار در زیر پر و بال عقاب قرار دارد.

هوش مصنوعی: ای شوخ، در آن شهری که محبوب تو حضور دارد، اگر دلی به تعداد زیاد داشته باشی، دل ما چه صورتی دارد؟

هوش مصنوعی: ما در این دریای پرطوفان و سختی، آرام و بی‌دغدغه هستیم، همچنان که یک صدف در عمق آب به سر می‌برد و در آرامش است. دل ما نیز چنین حالی دارد.

هوش مصنوعی: ما در این دنیا نشان و اثری از وجود خود نداریم، مانند سرابی که در بیابان دیده می‌شود، دل ما نیز همین‌گونه است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر اشاره دارد به اینکه دوستانش همه به مقصد خود رسیده‌اند و او در سفر است. در حالی که روز شده و باید بیدار باشد، قلب او در حالت خواب و غفلت به سر می‌برد. این بیان، حس تنهایی و بی‌توجهی به اطراف را منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: قصاب، چه افسوس که دل ما عمری در غفلت و زیر پوشش پنهان مانده است.