هوش مصنوعی: می‌توان زیبایی چهره‌اش را به‌واسطه‌ نسیمی که پیرهنش را می‌درد، مشاهده کرد، همان‌طور که غنچه‌ای با گشودن بندهای خود، زیبایی خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: به جز آیینه‌ای که تصویر زیبایی او را نشان می‌دهد، هیچ کس دیگری در این دنیا نمی‌تواند مانند او را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: با استفاده از خون دیده‌ام، می‌توانم پاهایی بسازم که با خون دل، حنا را بر آن‌ها زده‌ام.

هوش مصنوعی: هر بار که آن بدن نازک قدم بر زمین می‌گذارد، بر چشمانم می‌نشیند. نگرانم که ناگهان خوابش آشفته شود و پای لطیفش به خار مژه‌هایم بربخورد و او را آزرده کند.

هوش مصنوعی: دل را از دست داده‌ام و در دنیای بینش به شدت می‌گردم، چون نور مردمک در چشم، تا زمانی که جایش را در دیده‌ام پیدا کنم.

هوش مصنوعی: دو جهان را به خاطر یک ابروی خوش‌نما و زیبا از دست نمی‌دهد. حال من چطور می‌توانم بخشش و سخاوت حاتم طایی را با این وضعیت مقایسه کنم؟

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی هر کدام از اعضای بدنش، می‌خواهم که از سر تا پایم، در عشق او خود را فدای او کنم و به نوعی به گرد او بچرخم.

هوش مصنوعی: گوش خود را از صدای ناله و فریاد قصاب دور نکن، چون صدای جرس در راهش را نمی‌توان پنهان کرد.