قاسم انوار » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای جان جهان، جان جهان، دلبر گیل</p></div>
<div class="m2"><p>می دل همه روج داروتی دیمی میل</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سیلاب سرشک قاسم از ابر غمت</p></div>
<div class="m2"><p>اندی بشو، که برد گیلان را سیل</p></div></div>

شمارهٔ ۲۴

ای جان جهان جان جهان دلبر گیل
می دل همه روج داروتی دیمی میل
سیلاب سرشک قاسم از ابر غمت
اندی بشو که برد گیلان را سیل

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر با عشق و احساس عمیق از دلبر گیلانی خود سخن می‌گوید. او به غم و اندوه ناشی از جدایی اشاره می‌کند و به طرز شاعرانه‌ای، اشک‌هایش را به سیلابی تشبیه می‌کند که گیلان را تحت‌تأثیر قرار داده است. شاعر امیدوار است که این غم به فراموشی سپرده شود.

شمارهٔ ۲۲

شمارهٔ ۲۳

هوش مصنوعی: ای روح جهان، ای عشق جان، ای محبوب زیبا، همه دل‌ها به سوی تو کشیده شده‌اند و همه‌ی وجودم را تو به خود مشغول کرده‌ای.

ای جان جهان، جان جهان، دلبر گیل

می دل همه روج داروتی دیمی میل

هوش مصنوعی: گریه و اشک قاسم از غم تو که باعث شده، سیل در گیلان جاری شود، پاک کن.

سیلاب سرشک قاسم از ابر غمت

اندی بشو، که برد گیلان را سیل

شمارهٔ ۲۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده