ای ساقی جان‌ها بیا. آن شراب را به گلستان بیاور. بسیار خوشحالم که آن یار می‌پرسد: «تو کیستی؟»

چه لطف بی‌پایانی که دلم پنهانی به آن دست می‌یابد! به من سلام کرد و به من جام داد و زانو زد و گفت: «بنوش!»

آن یار به من می‌گوید: «چرا حیران و سرگردانی؟ اگر عاشقی صفا کن و وفا کن!»

خاطر قاسم از بخشش تو همیشه شاد است زیرا از سوی تو به این بخشش دست می‌یابد چه نُه‌تا باشد و چه نَوَدتا.