هوش مصنوعی: تو قبله‌ی جان منی، ای گلی که رنگ و بویت مانند فرشته است، و ای ماهی که در آسمان مکرمت می‌درخشی، تو درخت سروی هستی که آرزوهایم به تو وابسته است.

هوش مصنوعی: ای گیل، تو نه تنها یک انسان معمولی هستی، بلکه فرشته‌ای هستی که با تمام وجود و احساساتت ساخته شده‌ای. تو چه کسی هستی که این‌چنین زیبایی و لطافت در چهره‌ات موج می‌زند؟

هوش مصنوعی: دل و دینم را فدای تو می‌کنم، زیرا تو هدف و خوشی من هستی. نمی‌دانم باید به کجا بروم، از شهر به شهر و از کوچه به کوچه، وقتی که تو قبله‌ام هستی.

هوش مصنوعی: موهای زیبای تو که عطر مشک می‌دهد، اگر فرصتی بود، هر آنچه از جانم می‌خواهم بگویم، به‌طور دقیق و کامل برایت بیان می‌کردم.

هوش مصنوعی: اگر آینه لحظه‌ای تصویر زیبایی تو را ببیند، آیا هیچ‌گاه کسی پیدا می‌شود که همچون تو در برابرش باشد؟

هوش مصنوعی: دیشب به لطافت به تو گفتم که او به زیبایی‌ات نگاه کرده است، و حالا با مهربانی از تو خواهش دارم که داستان دیشب را دوباره برایم تعریف کنی.

هوش مصنوعی: به او گفتم: ای خواسته دل، تو وعده دیدار داده‌ای. او پاسخ داد که: آن داستان را فراموش کن و به اصل مطلب بپرداز.

هوش مصنوعی: به او گفتم: ای محبوب من، به خاطر عشق تو به ذلت و خواری افتاده‌ام. او پاسخ داد: کسی که در عشق دچار سختی می‌شود، نباید نگران باشد، چون این بخشی از راه است و در آن، امیدی نهفته است.

هوش مصنوعی: گفتم: من عاشق تو هستم، بگو چه چیزی درمان من است؟ او پاسخ داد: این حرف را نزن، چون بدون تو نمی‌توانم زندگی کنم.

هوش مصنوعی: قاسمی در اثر دوری و غم، گم شده و بی‌خبر از خودش، دل‌سردی ناشی از دوری را با لطف تو و از احساسات عمیقش از دل می‌برد.