قاسم انوار » دیوان اشعار » ملمعات » ملمعات گیلکی » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با گیل دلبر گفتم که: ای جان</p></div>
<div class="m2"><p>تی دوست داریم، تی بنده فرمان</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خندید چون گل و ز ناز می گفت :</p></div>
<div class="m2"><p>هینی خوآندی، هینی و ساکان</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>گفتم: غریبم و آنگاه عاشق</p></div>
<div class="m2"><p>می دا نپرسی مسکین غریبان؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>دل تی غلامی، جان تی کمینه</p></div>
<div class="m2"><p>خواوا و مفروش می دین و ایمان</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>قاسم، چه تی روز، وا کوخ و وا شو</p></div>
<div class="m2"><p>ناچار واخشت گیلان بگیلان</p></div></div>

شمارهٔ ۴

با گیل دلبر گفتم که ای جان
تی دوست داریم تی بنده فرمان
خندید چون گل و ز ناز می گفت 
هینی خوآندی هینی و ساکان
گفتم غریبم و آنگاه عاشق
می دا نپرسی مسکین غریبان
دل تی غلامی جان تی کمینه
خواوا و مفروش می دین و ایمان
قاسم چه تی روز وا کوخ و وا شو
ناچار واخشت گیلان بگیلان

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

با گیل دلبر گفتم که: ای جان

تی دوست داریم، تی بنده فرمان

خندید چون گل و ز ناز می گفت :

هینی خوآندی، هینی و ساکان

گفتم: غریبم و آنگاه عاشق

می دا نپرسی مسکین غریبان؟

دل تی غلامی، جان تی کمینه

خواوا و مفروش می دین و ایمان

قاسم، چه تی روز، وا کوخ و وا شو

ناچار واخشت گیلان بگیلان

شمارهٔ ۳

اطلاعات