هوش مصنوعی: دل ما را با ناز و چشمانت ربودی، ولی چرا چهره‌ات را نشان نمی‌دهی؟ به کجا بروم و از کی درباره‌ات بپرسم؟ کجایی؟

هوش مصنوعی: چهره‌ات را نمایان کن و خودت را به ما نشان بده، زیرا درد جدایی از تو جان‌های ما را به تنگ آورده است.

هوش مصنوعی: دل من از درد رنج می‌برد و تا قیامت این درد را با خود خواهد داشت، اما در این میان، من فقط به عشق و زیبایی‌ات فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: من نه آن‌قدر خراب و مست هستم که کسی بتواند مرا از مسیر عشق و بازیگوشی به سمت صلاح و پارسایی بکشاند.

هوش مصنوعی: نفسی را بگذران و لحظه‌ای پرده را کنار بزن تا دل و ایمانم را به ناامیدی ببرند،٬ زیرا می‌خواهم برای لحظه‌ای از غم و اندوه من و تو رهایی یابم.

هوش مصنوعی: اگر من در کارم نافرمانی و بدی دارم، فقط به تو امیدوارم و غیر از تو کسی را ندارم، زیرا تو منبع وفاداری هستی.

هوش مصنوعی: از روی نیاز و دلخواه گفتم که: من به اندازه‌ای به تو نیازمندم که مانند یک گدا هستم. ولی پاسخ شنیدم که: قاسم، تو گدای کسی هستی که خود سلطنت می‌کند.