هوش مصنوعی: با چهره زیبا و دلپذیر تو، لحظاتی شاداب و ابدی وجود دارد. ای منبع فضل و نیکی، تو همچون معادن ثروتی هستی که به انسان آرامش و امنیت می‌بخشد.

هوش مصنوعی: اگر راه درست را بشناسی، زندگی ای جاودان و خوشی خواهی داشت، در صورتی که بر چهره‌ای درخشان با موهای زیبا و خوش‌رنگ نگاه کنی.

هوش مصنوعی: تو از درد و عواطف خود بی‌خبری و عشق را رد می‌کنی، اما کسی نمی‌داند که باید چه چیزی به تو بگوید، ای مردی که به وضع خود بی‌توجهی.

هوش مصنوعی: عشق، راهی برای رهایی از این دو جهان فراهم کرده است. تو اما در قید و بند چیزهای مادی مثل آب و نان هستی و از این راه آزاد نشده‌ای.

هوش مصنوعی: جان سه بار او را «سوم» می‌گوید. چگونه ممکن است سوم باشد، در جایی که دومی وجود ندارد؟

هوش مصنوعی: وقتی که قلمم را در دست گرفتی و آن را براندی، به کجا می‌روم؟ چه بگویم؟ اگر زمانی به خوبی بخوانی‌اش، خوشحال می‌شوم.

هوش مصنوعی: گفتی که: چند روزی می‌توان بدون دوست و در دوری او زندگی کرد، این کاری غیرممکن است.

هوش مصنوعی: به او گفتم، ای پیر بی‌خبر، هنگامی که از این جهان خارج شوی، وضعیت آن جهان چگونه خواهد بود؟

هوش مصنوعی: توجه کن! ای قاسم، در خودت گم نشو، بر روی فطرت واقعی و آگاهی واضح خود تمرکز کن.