هوش مصنوعی: اگر تو شیر نیستی، از این جنگل شیران عبور کن، زیرا در این خیابان دلیران، شیران در خون غوطه‌ور هستند.

هوش مصنوعی: ای آقا، قدم به حرم اهل بیت ما بگذار تا دانش و نور تو فزونی گیرد و چهره‌ات درخشان شود.

هوش مصنوعی: ما در بیابان عشق تو در حیرت و گیجی به سر می‌بریم و گیج‌تر از آن هستیم که کسی بگوید: ما گیج و حیرانیم!

هوش مصنوعی: ای زاهد، تو چه اطلاعی از وضعیت دل ما داری؟ mientras ما در عمق دریا غرق هستیم و تو در ساحل آرام و بی‌خبر نشسته‌ای.

هوش مصنوعی: ما در غم و اندوه خودمان غرق هستیم و تو هم در غم‌های خودت به سر می‌بری. این قسمت از زندگی مانند یک قلندر آزاد است و به ما یادآوری می‌کند که در مسیر زندگی، مانند یادی از مسیر بیابان، گاهی باید تنها و بی‌روبرو به راه خود ادامه دهیم.

هوش مصنوعی: افرادی که در این مسیر نگرانی از جان خود ندارند، می‌توانند مرا به مقصد مورد نظرم برسانند.

هوش مصنوعی: ای زاهد، از کوچه‌ای که رندان در آن رفت و آمد دارند برو، ما مردانی هستیم که به وصال محبوب رسیده‌ایم، پس دیگر از قصه جدایی نگو.

هوش مصنوعی: اگر به کوچه عاشقان وارد شدی، مراقب خودت باش. زیرا در آنجا عاشقانی بی‌خبر از حال و روزشان وجود دارند و نباید درباره وضعیتشان صحبت کنی.

هوش مصنوعی: گفتم که من تنها و متفاوت هستم، بعد از آن حرف از کسی که سن و سالش بیشتر است و وضع مالی‌اش خوب نیست، شنیدم که می‌گفتند: باید جوان شوی و از تلاش و تلاش‌های بزرگترها بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: در خیابان تو، اشک‌های من مانند سیلابی به مدد آمدند تا گل لاله و گیاه ریحان از بخشش تو مانند باران رشد کنند.

هوش مصنوعی: به هر حال که هستیم، ما راهی به سوی تو داریم. ما بنده زیبایی تو هستیم، لطفاً از ما روی نگردان.

هوش مصنوعی: ای قاسم، اگر هدف تو کعبه است، پس در این مسیر، همه راه‌ها پر از خار و زخم خواهد بود.