هوش مصنوعی: دل به داروخانه می‌نگرد که درمان دردها را دارد و چشم جانم از خاک پای تو، به روشنایی و امیدی می‌رسد.

هوش مصنوعی: عابدان از نعمتِ عشق و درد تازه غافل شده‌اند؛ این خوشبختی تنها از عشق توست که جان ما به آن امید بسته است.

هوش مصنوعی: درد و رنج‌های تو، همواره فکرم را مشغول کرده است. اما دلم به راستی امید دارد که سعادت بی‌پایانی در انتظارم است.

هوش مصنوعی: غم تو همیشه تند و بی‌رحم است و هیچ چیز نمی‌تواند آن را آرام کند. مگر عشق تو برای کسی که مبتلا به درد این عشق است، امیدی برای بهبود دارد؟

هوش مصنوعی: این دل بارها به خاطر تیرهای زهرآلود غم تو در خون غوطه‌ور شده است. اگر این خون، قیمتی دارد، پس هنوز امیدی وجود دارد.

هوش مصنوعی: دلِ نیازمند و گدای من به تو وابسته است و عجیبی در این نیست که گدای مظلوم، از پادشاه امید رحمت داشته باشد.

هوش مصنوعی: قاسم جوانمردانه تلاش می‌کند و از دنیا و آنچه در آن است، تنها به عشق و امیدی که به خاک کوی تو دارد، دل خوش کرده است.