هوش مصنوعی: چه شادی و چه اشتیاقی! چه عشقی و چه طلبی! چه عشقی که دنیا را می‌سوزاند، چه زیبایی و چه محبت!

هوش مصنوعی: چه زیبا و دلنشین است لطف و بخشش، چه خوش فرم و زیباست، چه روزی بزرگ و مهمی است، چه درخششی نورانی دارد.

هوش مصنوعی: ای چقدر دوست و همراهی، ای کسی که در دل آزادگان جا داری! تو چقدر منبع رازها و دانش‌های پنهانی هستی، و چه مقام بلندی داری!

هوش مصنوعی: چه نوری زیبا و درخشانی! چه پرچم بزرگی که نشان‌دهنده پیروزی است! چه نشانه‌ای مشهور و معروف که از پاکی و عظمت برخوردار است!

هوش مصنوعی: چه سرنوشت خوشی! چه کسی بهتر از حامد و محمود! چه کسی دارنده و موجودی بهتر از او! چه شخصی محترم و بزرگوار!

هوش مصنوعی: ای ذات بلندمرتبه، ای نور پاک و روشن، ای چهره‌ی پاک و زیبا، ای مولای بزرگ و صاحب مقام.

هوش مصنوعی: ای چقدر زیبا و جذاب، ای شیرینی و لطافت، ای چهره دوست‌داشتنی، ای موهای مانند گل سمن!

هوش مصنوعی: به خاطر محبت تو در آتش عشق سوخته‌ایم و نمی‌توانیم از این سوز و حرارت بیرون بیاییم. همگی در مستی و خرابی هستیم، ناشی از اشتیاق به آن جام پاک و دل‌انگیز.

هوش مصنوعی: گاه انسان دچار مشکلات و آشوب‌های درونی می‌شود، و زمانی دیگر حس و حال جمعی و جهانی را تجربه می‌کند. در برخی مواقع امنیت و آرامش دارد، و در دیگر زمان‌ها با خطرات و چالش‌ها روبروست.

هوش مصنوعی: گاهی در مقام قضاوت و رهبری قرار می‌گیرد، گاهی به عنوان نیرویی خشمگین و کنترل‌کننده عمل می‌کند. گاهی مانند آبی زهرآلود و گاهی همچون موجی پرقدرت و عمیق دریا ظاهر می‌شود.

هوش مصنوعی: تو کسی هستی که رازها را کشف می‌کنی، تو مایه بخش نور هستی، تو راهی را می‌پویی و در عین حال نام و ذات واحدی هستی.