هوش مصنوعی: یک آدمی با نادانی خود باعث شد که درد شکم را به سراغش بیاورد و حالش به قدری بد شد که یک هفته یا بیشتر از آن نمی‌توانست بهبود یابد.

هوش مصنوعی: به نزد پزشک رفت و مشکل خود را با جزئیات توضیح داد.

هوش مصنوعی: وقتی از آن شخص عزیز درباره غذا سؤال کردند، او پاسخ داد: «جغورات و چغندر به همراه مویز».

هوش مصنوعی: این حرف را از او شنید، مرد باهوشی که مدتی بر سر و ریشش خندید.

هوش مصنوعی: او گفت: چشمانت به گونه‌ای بسته است که مثل یک کور شده‌ای، ولی از تو دانش و آگاهی به اندازه‌ای دور است که انگار صد فرسنگ فاصله داری.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که نباید در خواب غفلت باقی ماند و باید به موقع اقدام کرد و از فرصت‌ها بهره‌برداری کرد. اگر دیر بجنبی، ممکن است فرصت‌ها را از دست بدهی.

هوش مصنوعی: هر وقت که تو با چشم‌های زیبایت به من نگاه می‌کنی، تمام دردها و مشکلاتم به فراموشی سپرده می‌شود.

هوش مصنوعی: گفت: تو می‌گویی که چرا درد اشک من ارتباطی با این راه‌ها ندارد؟

هوش مصنوعی: زمانی که من از درد شکم خود می‌پرسم، وقتی که به راه‌های دیگر مراجعه می‌کنم، همه می‌گویند چه حالتی دارم؟

هوش مصنوعی: گفت: اگر نابینا نبودی، به خاطر آنچه که می‌دانی، باید مواظب زیان‌هایی که ممکن است ببینی باشی.

هوش مصنوعی: کم‌تر از داستان‌ها بگو و هیچ تأخیری در انجام کارها نداشته باش. در لحظه حاضر زندگی کن و عمل کن.

هوش مصنوعی: چشم تو نمی‌تواند ببیند و تو در حال گشت و گذار هستی، در حالی که بسیار به کسی نزدیک هستی و حقیقتاً بی‌نوا هستی.

هوش مصنوعی: برای نشان دادن وجود خود و رد کردن محبوب، باید خود را نفی کنی تا محبوب واقعی برایت آشکار شود.

هوش مصنوعی: تو می‌گویی که من در برابر شیطان حقیر و بی‌ارزش از نظر نیرنگ و فریب برتری دارم.

هوش مصنوعی: وجود تو ناپایدار است، اما تصور تو باعث می‌شود که تلاش‌ها و کارهایت به هدر برود.