هوش مصنوعی: شمعی که شعله‌اش به آتش می‌افروزد، در واقع نشان‌دهنده‌ی مهم بودن و ارزش آن است. این شمع به رغم بزرگی و کوچکی‌اش، همچنان روشن و دل‌انگیز باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: تو دچار گناهی هستی و به خاطر آن، رنگت از شرمساری و ندامت به قرمز و زرد تغییر کرده است.

هوش مصنوعی: تو در جمع با خودنمایی بر این اساس، از خودت دور و بیگانه شده‌ای.

هوش مصنوعی: عشق واقعی باعث شد که پروانه خود را فراموش کند و تنها به زیبایی عشقش فکر کند، بدون اینکه نگران وجود خود باشد.

هوش مصنوعی: عشق و دلبستگی به معشوق باعث شد که جان و تن خود را فدای او کند و در نهایت در زمانی مناسب، به هدف خود رسید و کارش را سامان داد.

هوش مصنوعی: او به صورت خلاصه و مختصر خود را توأم با عشق محبوبش گرفت و از او به تمام خواسته‌ها و آرزوهایش رسید.

هوش مصنوعی: تو کمتر از شمع و پروانه نیستی، اما خودت را از خودت جدا کرده‌ای.

هوش مصنوعی: چشم‌های من با اشک‌های قرمز و صورتم زرد است. من به دلیل گناهی که مرتکب شدم، مانند پروانه‌ای هستم که به سمت آتش می‌رود.

هوش مصنوعی: اگر ادعای بزرگی داری، در واقع به وضوح در حال پرستش بت‌ها هستی.

هوش مصنوعی: هرگز عاشقی که مشغول کار خود است، نمی‌تواند چهره محبوبش را ببیند.

هوش مصنوعی: وقتی تو به عشق خود دل بستی و به عشق یار دچار فنا و زوال شدی، به حقیقت اصلی خود پی خواهی برد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو در بین هستی، در پایان کار تنها حجاب خودت را می‌بینی، ای بیچاره.

هوش مصنوعی: خودت را تحت تأثیر محبوبت قرار بده تا مانند او شوئی، مانند پروانه‌ای که به عشق شمع می‌گردد.

هوش مصنوعی: شما خودتان با ایجاد درد و رنج بیشتر، بر غم و اندوه وجودتان می‌افزایید و دل‌تان را پر از درد و غم می‌کنید.

هوش مصنوعی: ما و فکر کردن به خودمان چه فرقی دارد؟ افسوس! این درد ما ناشی از خود ماست.

هوش مصنوعی: وجود «ما» و «من» باعث می‌شود که انسان احساس برتری و تفکر به خود را داشته باشد، در نتیجه ایمان و شهادت درونی او تحت تأثیر قرار می‌گیرد و کمرنگ می‌شود.