نظام قاری » دیوان البسه » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>قزگفت که نخ چنین که آراست که من</p></div>
<div class="m2"><p>وز جامه چنین بقجه که پیراست که من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>والا بتورد از و دلیلی میجست</p></div>
<div class="m2"><p>ماسوره از آنمیانه برخاست که من</p></div></div>

دیوان البسه مولانا محمود نظام قاری از روی چاپ میرزا حبیب اصفهانی به اهتمام محمد مشیری » تصویر 139

شمارهٔ ۱۸

قزگفت که نخ چنین که آراست که من
وز جامه چنین بقجه که پیراست که من
والا بتورد از و دلیلی میجست
ماسوره از آنمیانه برخاست که من

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به زیبایی و آراستگی خود اشاره می‌کند و از لباس و ظاهرش می‌گوید. او به برتری و ویژگی‌های خاصی که دارد، نیز اشاره می‌کند و می‌گوید که از میان آن همه زیبایی‌ها، خود را در مقام والایی می‌بیند. به طور کلی، این شعر درباره خودآرایی و ویژگی‌های منحصر به فرد شخصیت شاعر است.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: گفتند که مانند لباس منظم و زیبا، نخی که آماده کرده‌ام نیز به همین ترتیب مرتب و آراسته است.

قزگفت که نخ چنین که آراست که من

وز جامه چنین بقجه که پیراست که من

هوش مصنوعی: از دل برآمد و دلیلی جست‌وجو کرد، که من همان‌گونه از میان آن به‌حالت صعودی درآمدم.

والا بتورد از و دلیلی میجست

ماسوره از آنمیانه برخاست که من

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده