هوش مصنوعی: این چه مجلسی است که به مانند بهشت می‌ماند و این چه جایگاه والایی است! انگار که در اینجا عمر جاودان تنها با نوشیدن از جام ساقی به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: این چه مکانی است که در آن به سر می‌بریم؟ چه نوع جشنی در اینجا برپاست؟ در زیر این چتر، سایه‌ای از خورشید وجود دارد که همواره بر ما سایه می‌افکند.

هوش مصنوعی: اگرچه قلمِ خواجه ابیاری، ارزشمند و با اعتبار است، اما در اینجا مانند لالایی، بی‌مقدار و نادیده گرفته شده است.

هوش مصنوعی: در اینجا، شخص می‌گوید که در این مکان و در این جمع، نه افراد اهمیت لباس او را می‌دانند و نه می‌دانند که کفش و دستارش کدام یک از آن‌هاست. به نوعی، او احساس می‌کند که در این فضا به جزئیات ظاهری‌اش توجه نمی‌شود و شاید درک درستی از وضعیت او وجود ندارد.

هوش مصنوعی: شراب‌ها به قدری گرم و داغ هستند که بر اثر حرارت، دل ما را سوخته‌اند و تنها پارچه‌ای خام مانده که به این حال و روز ما اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: به لباس زیبای او که به رنگ مشکی و از پارچه‌ای خاص است نگاه کن. آیا کلاه او به اندازه‌ای ارزشمند و زیبا نیست؟ در اینجا، نام او درخشنده است و نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: من در این مکان، همچون نخ طلایی که حرام است، نمی‌توانم خودم را با زیبایی‌ها و ظرافت‌ها نشان دهم.

هوش مصنوعی: اینجا، در این مکان مقدس و باعظمت که تو شعرت را سرودی، مانند چشمه‌ای از نور و زیبایی است که ماه را نمی‌توان با آن مقایسه کرد.