هوش مصنوعی: خط تو را بر روی یاقوت بیشتر از آن لعل لب ارج می‌نهم که بگوید "تو زیبا هستی".

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به نوعی اهمیت و ارزش‌های معنوی و مادی را مقایسه می‌کند. او به نوعی می‌خواهد بگوید که چیزهای ظریف و ظاهری، مانند پنبه، هرچند نرم و لطیف هستند، اما نباید موجب غفلت از ارزش‌های واقعی و آنچه که می‌تواند برکت و فایده واقعی به زندگی بدهد، شوند. در کل، تأکید بر این است که باید به عمق و محتوای چیزها توجه کرد و نه صرفاً به ظاهرشان.

هوش مصنوعی: در جامه‌ای که به تن دارم، نشانه‌ای سفید به شکل خطی وجود دارد که نشان‌دهنده‌ی عشق و شیدایی من است. این نشانه به روشنی و درستی وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که زبان خلیلدان به بیان بیفتد، مانند چمته‌ای که به سطل آب آسیب می‌زند، می‌تواند به راحتی بر زبان فصیح تسلط پیدا کند و سخن بگوید.

هوش مصنوعی: بند و وابستگی تو مانند نمکدان است؛ نویسنده بر آن اشاره کرده که تو به زیبایی معروف هستی.

هوش مصنوعی: وقتی که سجاده‌ای از پارچه صوف را بر دوش او می‌بینم، از گردن او دکمه‌های یقه‌اش را باز می‌کنم و مانند تسبیح از دری که به آن وارد می‌شوم، عبور می‌کنم.

هوش مصنوعی: اکنون که در وضعتی سرد و بی‌روح هستم، چگونه می‌توانم مدعیان را پاکسازی کنم در حالی که من خودم به این اندازه در نظم و ترتیب لباس‌ها گرفتار شده‌ام؟

هوش مصنوعی: تلاش کن و همیشه لباس نو بپوشی، چون لباس نو زیبا و دلپذیر است، اما لباس کهنه زشت و ناپسند به نظر می‌رسد.