هوش مصنوعی: ابروی جدی و زیبا و شوخ تو مانند قوسی که تیر را رها می‌کند، به شدت به من آسیب رسانده و مرا زار و ناتوان کرده است.

هوش مصنوعی: اگرچه مرا در بستر با پوششی از کتان در خواب کرده‌اند، اما نمی‌توانم از دیدن تو که بر روی فرش نشسته‌ای، چشم بردارم.

هوش مصنوعی: از شادی که به وجود آمد، اگر بر تن‌های شاداب بپوشاند، جای تعجب نیست اگر بر آسمان افکنده شود.

هوش مصنوعی: زیر تیغ، سنجاب را دید که چه لباس زیبایی بر تن دارد و به اذن آن، بر خود نیز آن لباس را انداخت.

هوش مصنوعی: در این دنیا مشروباتی که حال انسان را خراب کنند وجود ندارد، اما زمانه خود به خود در حال کاشتن نهالی است که این وضعیت را رقم می‌زند.

هوش مصنوعی: در حلقه‌ای که به کمر است، راز و رمزهایی نهفته است؛ مانند داستانی که در پکینۀ کسی پیچیده شده و او آن را در میان می‌گذارد.

هوش مصنوعی: من این لباس کهنه را به دوش دارم، چه کنم که نمی‌توانم تقدیر ازلی را از خود دور کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به زیبایی و هنرمندی فردی اشاره می‌کند که با صدای دلنشین خود و چرخاندن ابریشم، در مدح زیبایی‌اش سخن می‌گوید و این هنر خود را به تمامی جهان معرفی می‌کند. به نوعی او به جشن و شادی‌ای که در نتیجه این هنر و زیبایی به وجود آمده اشاره دارد.