هوش مصنوعی: اگر کسی به تو بگوید که داستان من این طور است، پس چنان زخمی بر تن او ایجاد می‌شود که موهایش از درد مانند خنجری در می‌آید.

هوش مصنوعی: بطیره گفت که این لطافت ناشی از آرامش بی‌دلیل است. من از این حس و حال فرار می‌کنم تا به سرزمینی دیگر بروم.

هوش مصنوعی: کس دیگری در این دنیا نمی‌تواند مانند تو باشد، که مانند یک کیسه، هم نیازهای زن و هم مرد را به یکباره برآورده می‌کنی.

هوش مصنوعی: کسی هست که بگوید به آن شخص که با تن ضعیف و ناتوانش، به سوی هر کس دیگر رفته است؟

هوش مصنوعی: ای کتان، چرا در لایه‌ی پشمی و گرم این‌قدر سردی و خنکی؟ بهتر است که به حصیر بروی و از این وضعیت خارج شوی.

هوش مصنوعی: دیگر توان تحمل من باقی نمانده و از این وضعیت خسته و مضطرب شده‌ام. درگیر روزها و ماه‌ها هستم و حس و حال خوبی ندارم.

هوش مصنوعی: از دل ما جوشیده و زلال است که مانند تیر از جو، آسمان روشن و نورانی شده است.

هوش مصنوعی: باید به زیبایی و شکوه مازیب ببالیم و زینت شاهان را ارج نهیم، چرا که جایگاه ما همانند صندلی و تخت شاهانه است و در واقع، ما نیز دارای مکانی با احترام و منزلت هستیم.

هوش مصنوعی: آیا در این جنگل بی‌هیکل شیر، که همچون پلنگ‌ها خشن شده‌اند، درختی وجود دارد؟

هوش مصنوعی: لباس خواب من از حریر است و لباس او پر از دانه‌های خار. قندهای نرم و شیرین در جنگ به هم می‌خورند و به هم می‌پیچند.

هوش مصنوعی: شخصی به طرز شتابزده‌ای در حال دویدن است و به او می‌گوید که هرچه سریع‌تر حرکت کند. فرقی نمی‌کند که موهایش را به چه حالتی درآورد یا اسلحه‌اش را در دست بگیرد، مهم این است که سریع‌تر به مقصد برسد.

هوش مصنوعی: از آستین نمد، کلاهی درست کردند که جاسوسشان بود و اخبار را برایشان می‌آورد.