غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۸۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نی کشته زخم ناوک و شمشیرم</p></div>
<div class="m2"><p>نی خسته ناخن پلنگ و شیرم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>لب می گزم و خون به زبان می لیسم</p></div>
<div class="m2"><p>خون می خورم و ز زندگانی سیرم</p></div></div>

شمارهٔ ۸۲

نی کشته زخم ناوک و شمشیرم
نی خسته ناخن پلنگ و شیرم
لب می گزم و خون به زبان می لیسم
خون می خورم و ز زندگانی سیرم

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از درد و رنج خود سخن می‌گوید. او به زخم‌های ناشی از نبردهایش اشاره دارد و به خستگی و پوچی زندگی اشاره می‌کند. با گاز گرفتن لب و لیسیدن خون، احساس نارضایتی و سردرگمی‌اش را نسبت به زندگی نشان می‌دهد.

شمارهٔ ۸۰

شمارهٔ ۸۱

هوش مصنوعی: من نه از زخم‌های ناوک و شمشیر کشته شده‌ام و نه خستگی‌هایم از ناخن پلنگ و شیر است.

نی کشته زخم ناوک و شمشیرم

نی خسته ناخن پلنگ و شیرم

هوش مصنوعی: دندان‌هایم را به لب می‌زنم و خون را به زبانم می‌مالم. از زندگی خسته‌ام و همواره در حال نوشیدن خون هستم.

لب می گزم و خون به زبان می لیسم

خون می خورم و ز زندگانی سیرم

شمارهٔ ۸۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده