غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>رنجورم و می به دهر درمان بودم</p></div>
<div class="m2"><p>نیروی دل و روشنی جان بودم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم به پدر که خو به می نوشی کن</p></div>
<div class="m2"><p>تا باده به میراث فراوان بودم</p></div></div>

شمارهٔ ۸۰

رنجورم و می به دهر درمان بودم
نیروی دل و روشنی جان بودم
گفتم به پدر که خو به می نوشی کن
تا باده به میراث فراوان بودم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از حال خود می‌گوید که در رنج و درد به سر می‌برد و به دنبال درمانی در دنیای از راه نوشیدن می‌باشد. او به پدرش توصیه می‌کند که به نوشیدن مشغول باشد، زیرا باده و خوشی‌های زندگی به ارث رسیده‌اند.

شمارهٔ ۷۸

شمارهٔ ۷۹

هوش مصنوعی: من در رنج و مشکلات زندگی به سر می‌برم و برای درمان دردهایم به شراب پناه برده‌ام، زیرا که نیروی قلبم و روشنایی روحم به این زخم‌ها کمک می‌کند.

رنجورم و می به دهر درمان بودم

نیروی دل و روشنی جان بودم

هوش مصنوعی: به پدرم گفتم که بهتر است به می‌نوشی بپردازی، تا اینکه من میراث فراوانی از باده داشته باشم.

گفتم به پدر که خو به می نوشی کن

تا باده به میراث فراوان بودم

شمارهٔ ۷۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده