غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>داری چه هراس جان ستانی از مرگ؟</p></div>
<div class="m2"><p>می جوی حیات جاودانی از مرگ</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از سوز حرارت غریزی داغم</p></div>
<div class="m2"><p>ناسازترست زندگانی از مرگ</p></div></div>

شمارهٔ ۷۲

داری چه هراس جان ستانی از مرگ
می جوی حیات جاودانی از مرگ
از سوز حرارت غریزی داغم
ناسازترست زندگانی از مرگ

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به ترس انسان از مرگ اشاره می‌کند و می‌گوید که انسان در تلاش است تا حیات جاودان را از مرگ به دست آورد. او همچنین از رنج و ناراحتی‌هایی که به خاطر حرارت و جاذبه‌های زندگی به وجود می‌آید سخن می‌گوید و بیان می‌کند که زندگی در واقع می‌تواند سخت‌تر و دشوارتر از مرگ باشد.

شمارهٔ ۷۰

شمارهٔ ۷۱

هوش مصنوعی: چرا از مرگ می‌ترسی؟ زندگی ابدی را در پی داری، پس چرا از مرگ می‌هراسی؟

داری چه هراس جان ستانی از مرگ؟

می جوی حیات جاودانی از مرگ

هوش مصنوعی: من از شدت احساسات و نیازهای درونی‌ام به شدت دچار عذابم و این زندگی برایم از مرگ هم سخت‌تر و غیرقابل تحمل‌تر است.

از سوز حرارت غریزی داغم

ناسازترست زندگانی از مرگ

شمارهٔ ۷۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده