غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در باغ مراد ما ز بیداد تگرگ</p></div>
<div class="m2"><p>نی نخل به جای ماند نی شاخ نه برگ</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون خانه خرابست چه نالیم ز سیل</p></div>
<div class="m2"><p>چون زیست وبال ست چه ترسیم ز مرگ</p></div></div>

شمارهٔ ۷۱

در باغ مراد ما ز بیداد تگرگ
نی نخل به جای ماند نی شاخ نه برگ
چون خانه خرابست چه نالیم ز سیل
چون زیست وبال ست چه ترسیم ز مرگ

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از خسارات شدید ناشی از تگرگ در باغش سخن می‌گوید، به گونه‌ای که نه نخیلی باقی مانده و نه برگی. در چنین حالتی که همه چیز خراب شده، او از ناله کردن درباره‌ی سیل بی‌فایده می‌داند و در شرایطی که زندگی مشکل‌ساز است، از مرگ نمی‌ترسد. این شعر نشان‌دهنده‌ی ناامیدی و پذیرش واقعیت‌های تلخ زندگی است.

شمارهٔ ۶۹

شمارهٔ ۷۰

هوش مصنوعی: در باغ خواسته‌های ما، به دلیل ظلم و آسیب تگرگ، نه نخل باقی ماند و نه شاخه و برگ.

در باغ مراد ما ز بیداد تگرگ

نی نخل به جای ماند نی شاخ نه برگ

هوش مصنوعی: وقتی خانه‌ای ویران شده، چه دلیلی برای ناله کردن از سیل داریم؟ و هنگامی که زندگی به سختی می‌گذرد، چه دلیلی وجود دارد که از مرگ بترسیم؟

چون خانه خرابست چه نالیم ز سیل

چون زیست وبال ست چه ترسیم ز مرگ

شمارهٔ ۷۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده