غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آن که دهی مایه کم و خواهش بیش</p></div>
<div class="m2"><p>آن روز که وقت بازپرس آید پیش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بگذار مرا که من خیالی دارم</p></div>
<div class="m2"><p>با حسرت عیشهای ناکرده خویش</p></div></div>

شمارهٔ ۶۸

ای آن که دهی مایه کم و خواهش بیش
آن روز که وقت بازپرس آید پیش
بگذار مرا که من خیالی دارم
با حسرت عیشهای ناکرده خویش

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از کسی سخن می‌گوید که در زندگی‌اش کمبودهایی دارد و همیشه خواستار چیزهای بیشتر است. او به این شخص می‌گوید که وقتی روز قیامت فرا برسد و حساب پس بدهد، اجازه بدهد تا او به خیال و حسرت لذت‌هایی که هرگز تجربه نکرده در دلش بپردازد.

شمارهٔ ۶۶

شمارهٔ ۶۷

هوش مصنوعی: ای کسی که به دیگران چیز زیادی نمی‌دهی اما از آن‌ها درخواست‌های فراوان داری، آن روزی که زمان حسابرسی و سنجش اعمالت فرا برسد، باید آماده باشی.

ای آن که دهی مایه کم و خواهش بیش

آن روز که وقت بازپرس آید پیش

هوش مصنوعی: بگذار مرا که در ذهنم آرزوهایی دارم و حسرت لذت‌هایی را می‌خورم که هرگز تجربه نکرده‌ام.

بگذار مرا که من خیالی دارم

با حسرت عیشهای ناکرده خویش

شمارهٔ ۶۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده