غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شرطست که روی دل خراشم همه عمر</p></div>
<div class="m2"><p>خونابه به رخ ز دیده پاشم همه عمر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کافر باشم اگر به مرگ مؤمن</p></div>
<div class="m2"><p>چون کعبه سیه پوش نباشم همه عمر</p></div></div>

شمارهٔ ۶۱

شرطست که روی دل خراشم همه عمر
خونابه به رخ ز دیده پاشم همه عمر
کافر باشم اگر به مرگ مؤمن
چون کعبه سیه پوش نباشم همه عمر

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر بیان می‌کند که در طول زندگی‌اش باید از دلش غم و اندوه جاری باشد و همواره اشک بریزد. او این احساس را با کلمات قوی و آهنگینی بیان می‌کند و به این معنا می‌رسد که اگر نتواند به طور مداوم به حالتی از ایمان و تسلیم برسد، خود را کافر می‌داند. به عبارت دیگر، او می‌خواهد در زندگی‌اش همواره در حالت یاد و محبت نسبت به مرگ مؤمن و معانی عمیق آن باشد.

شمارهٔ ۵۹

شمارهٔ ۶۰

هوش مصنوعی: برای اینکه دل من همیشه آزرده باشد، باید تمام عمرم را در غم و اندوه سپری کنم و برای همیشه اشک‌هایم را بر چهره‌ام بریزم.

شرطست که روی دل خراشم همه عمر

خونابه به رخ ز دیده پاشم همه عمر

هوش مصنوعی: اگر من به مرگ یک مؤمن مانند مرگ کعبه که با سیاهی پوشیده می‌شود، غم‌انگیز نباشم، پس کافر هستم؛ حتی اگر تمام عمرم نباشد.

کافر باشم اگر به مرگ مؤمن

چون کعبه سیه پوش نباشم همه عمر

شمارهٔ ۶۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده