غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بازی خور روزگار بودم همه عمر</p></div>
<div class="m2"><p>از بخت امیدوار بودم همه عمر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بی مایه به فکر سود ماندم همه جا</p></div>
<div class="m2"><p>بی وعده در انتظار بودم همه عمر</p></div></div>

شمارهٔ ۶۰

بازی خور روزگار بودم همه عمر
از بخت امیدوار بودم همه عمر
بی مایه به فکر سود ماندم همه جا
بی وعده در انتظار بودم همه عمر

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از زندگی پر از ناپایداری خود سخن می‌گوید. او خود را مانند بازیچه‌ای می‌داند که تحت تأثیر سرنوشت و بختش قرار دارد. او همیشه امیدوار بوده اما در عین حال بدون منابع و امکانات، منتظر سود و فایده‌ای بوده است. در نهایت، بی‌هیچ وعده‌ای، در انتظار بهبود اوضاع زندگی‌اش مانده است.

شمارهٔ ۵۸

شمارهٔ ۵۹

هوش مصنوعی: در تمام عمر، تنها یک بازیکن در بازی زندگی بودم و همیشه به بخت و شانس خود امیدوار بودم.

بازی خور روزگار بودم همه عمر

از بخت امیدوار بودم همه عمر

هوش مصنوعی: بدون داشتن پایه و اساس، در فکر سود و منفعت بودم و در تمامی جاها، بدون هیچ وعده‌ای، به انتظار نشسته‌ام و این وضعیت را تمام عمر تجربه کرده‌ام.

بی مایه به فکر سود ماندم همه جا

بی وعده در انتظار بودم همه عمر

شمارهٔ ۵۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده