غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>قانع نیم ار بهشت نیزم بخشند</p></div>
<div class="m2"><p>از بخشش خاص تا چه چیزم بخشند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>امید که صرف رونمای تو شود</p></div>
<div class="m2"><p>جانی که به روز رستخیزم بخشند</p></div></div>

شمارهٔ ۴۸

قانع نیم ار بهشت نیزم بخشند
از بخشش خاص تا چه چیزم بخشند
امید که صرف رونمای تو شود
جانی که به روز رستخیزم بخشند

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به امید و آرزوی خود اشاره می‌کند. او از اینکه حتی نیم‌ار بهشت هم به او بدهند راضی است و می‌خواهد بخشش خاصی به او ارزانی شود. او همچنین خواهش می‌کند که در روز رستاخیز، جانش به خاطر عشق و رونمایی معشوقش به او داده شود. این اشعار بیانگر تمایل شاعر به قربانی کردن خود برای عشق و امید به پاداش در آخرت است.

شمارهٔ ۴۶

شمارهٔ ۴۷

هوش مصنوعی: اگر مرا به بهشت هم دعوت کنند، راضی نخواهم بود، چون از نعمت‌ها و بخشش‌های خاص خبری ندارم و نمی‌دانم چه چیزهایی به من خواهد رسید.

قانع نیم ار بهشت نیزم بخشند

از بخشش خاص تا چه چیزم بخشند

هوش مصنوعی: امید دارم که زیبایی و جلوه‌ات باعث شود که جانم را در روز قیامت به من بازگردانند.

امید که صرف رونمای تو شود

جانی که به روز رستخیزم بخشند

شمارهٔ ۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده