غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یارب نفس شراره خیزم بخشند</p></div>
<div class="m2"><p>یارب مژه های دجله ریزم بخشند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بی سوز غم عشق مبادا، زنهار</p></div>
<div class="m2"><p>جانی که به روز رستخیزم بخشند</p></div></div>

شمارهٔ ۴۷

یارب نفس شراره خیزم بخشند
یارب مژه های دجله ریزم بخشند
بی سوز غم عشق مبادا زنهار
جانی که به روز رستخیزم بخشند

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از خداوند طلب می‌کند که به او جانی پرشور و عاطفی عطا کند. او آرزو دارد که با شوق و احساس عمیق، عشق را تجربه کند و از غم و اندوه دور باشد. به‌ویژه به روز رستاخیز اشاره می‌کند که شاید در آن روز به حقیقت و نور زندگی دست یابد.

شمارهٔ ۴۵

شمارهٔ ۴۶

هوش مصنوعی: ای خدا، کاش به من نفسی عطا کنی که مانند شعله‌ای بلند و زبانه‌کش باشد، و کاش این مژگان را به من بدهی که چون آب دجله بر زمین بریزد.

یارب نفس شراره خیزم بخشند

یارب مژه های دجله ریزم بخشند

هوش مصنوعی: می‌گوید که بدون رنج و ناراحتی عشق هرگز نباید زندگی کرد، و به شدت از آنچه در روز قیامت ممکن است برای روحش پیش بیاید، می‌ترسد.

بی سوز غم عشق مبادا، زنهار

جانی که به روز رستخیزم بخشند

شمارهٔ ۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده