غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دوست به سوی این فرومانده بیا</p></div>
<div class="m2"><p>از کوچه غیر راه گردانده بیا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتی که مرا مخوان که من مرگ توام</p></div>
<div class="m2"><p>بر گفته خویش باش و ناخوانده بیا</p></div></div>

شمارهٔ ۵

ای دوست به سوی این فرومانده بیا
از کوچه غیر راه گردانده بیا
گفتی که مرا مخوان که من مرگ توام
بر گفته خویش باش و ناخوانده بیا

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از دوست خود دعوت می‌کند که به سوی او بیاید و از مسیرهای غیرمجاز دوری کند. اگرچه دوست گفته که او را نخواند، شاعر خواسته‌اش را تکرار می‌کند و از او می‌خواهد بی‌آنکه دعوت شود، به سویش بیاید. این شعر به نوعی از رابطه‌های عاطفی و اهمیت حضور در کنار یکدیگر سخن می‌گوید.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: ای دوست، به سمت این راهمند آمده، از مسیر بی‌راهه خارج شو و به سوی من بیایید.

ای دوست به سوی این فرومانده بیا

از کوچه غیر راه گردانده بیا

هوش مصنوعی: گفتی که مرا صدا نزن، زیرا من مرگ تو هستم. بر آنچه که خود گفته‌ای پایبند باش و بدون دعوت من بیا.

گفتی که مرا مخوان که من مرگ توام

بر گفته خویش باش و ناخوانده بیا

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده