غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن را که ز دست بی زری پامال ست</p></div>
<div class="m2"><p>رسوایی نیز لازم احوال ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ما خشک لبیم و خرقه آلوده به می</p></div>
<div class="m2"><p>ساقی مگرش پیاله از غربال ست</p></div></div>

دیوان غالب دهلوی به کوشش دکتر محسن کیانی - غالب دهلوی - تصویر ۵۲۳

شمارهٔ ۲۱

آن را که ز دست بی زری پامال ست
رسوایی نیز لازم احوال ست
ما خشک لبیم و خرقه آلوده به می
ساقی مگرش پیاله از غربال ست

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حالتی است که شخص از نظر روحی و اجتماعی در وضعیت نابسامانی به سر می‌برد. شاعر به رسوایی و بی‌زرگی اشاره می‌کند و احساس می‌کند که او و دیگران در شرایط سخت و خشک به سر می‌برند. با این حال، او از ساقی می‌خواهد که پیاله‌ای پر کند، شاید به این امید که از این وضعیت رهایی یابد و به خوشی و شادابی برسد. در کل، شعر به تضاد میان مشکلات و جستجوی شادی اشاره دارد.

شمارهٔ ۱۹

شمارهٔ ۲۰

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر دست‌کم گرفتن خود، گرفتار ننگ و رسوایی می‌شود، در واقع به نوعی سزاوار این وضعیت است.

آن را که ز دست بی زری پامال ست

رسوایی نیز لازم احوال ست

هوش مصنوعی: ما بیابانی خشک و تشنه‌ایم که لباس‌مان به می آغشته شده است. به جز پیاله‌ای که با غربال پر شده، چیز دیگری نداریم.

ما خشک لبیم و خرقه آلوده به می

ساقی مگرش پیاله از غربال ست

شمارهٔ ۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده