غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در خورد تبر بود درختی که مراست</p></div>
<div class="m2"><p>خاییده آتش ست رختی که مراست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بی آن که تو بدنام شوی می کشدم</p></div>
<div class="m2"><p>ناسازتر از خوی تو بختی که مراست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۵

در خورد تبر بود درختی که مراست
خاییده آتش ست رختی که مراست
بی آن که تو بدنام شوی می کشدم
ناسازتر از خوی تو بختی که مراست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به درختی اشاره می‌کند که در آن تبر وجود دارد، به نوعی نماد خطر و آسیب است. او همچنین به آتش می‌پردازد که در لباس او وجود دارد و به معنای شور و هیجان یا حتی آسیب است. شاعر می‌گوید که بدون آنکه محبوبش بدنام شود، او قادر است کسی را که از او خوشایند نیست، بخواند و از زندگی‌اش حذف کند. در نهایت، او از ناسازگاری تقدیر و بختش با خصوصیات محبوبش سخن می‌گوید.

شمارهٔ ۱۳

شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: درختی که من هستم از تبر آسیب دیده و لباس من نیز از آتش سوخته است.

در خورد تبر بود درختی که مراست

خاییده آتش ست رختی که مراست

هوش مصنوعی: بدون اینکه تو در نظر دیگران بد نام بشوی، می‌توانم به سرنوشتی ناگوارتر از خودت دچار شوم.

بی آن که تو بدنام شوی می کشدم

ناسازتر از خوی تو بختی که مراست

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده