هوش مصنوعی: عشق من به خاطر رحمت و بی‌نیازی‌ام شکل گرفته است. به قدری دست من تنگ است که انگار دل خودم است.

هوش مصنوعی: موج تیغ به اندازه‌ی قوت و انرژی دریا قوی و سرسخت است و این قدرت نتیجه‌ی جریان خون قربانیان است.

هوش مصنوعی: آه، لب‌هایم از شدت تشنگی به دلی که آتش گرفته است، خشک شده است. در بین میگساران مست، من حالت ناهوشیاری دارم و ساقی بی‌خبر از حال ماست.

هوش مصنوعی: در دام نادانی و بی‌توجهی به سر می‌برم و از ظلم و ستم زمانه، ناله‌ام بلند است. پشت چشمان کسی که به من آسیب می‌زند، دردهای عمیقی نهفته است.

هوش مصنوعی: به خاطر فراوانی غم و ناراحتی، جسم من دچار خستگی و فرسودگی شده است و در نتیجه، بیان درون و رازهای دلم به دیگران سخت و دشوار است.

هوش مصنوعی: اگر در این شهر دل، چیزی برای آرزو کردن وجود ندارد، پس چه دلیلی دارد که اهل دل چشم به راه باشند؟ نگاه سائل نشاندهنده‌ی توجه و درک اوست.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه به او نزدیک هستیم، نمی‌توانیم از او چیزی که دل‌خواه‌مان است بگیریم. ما همچنان تشنه‌ایم و در حالی که کنار آب هستیم، پا در گل داریم و نمی‌توانیم به آب برسیم.

هوش مصنوعی: ما در مباحثه و گفت و گو از اطلاعات و دانش خود بازمانده‌ایم و در هزارتوی مسیر زندگی، نشانه‌های دوری و عدم دسترسی به مقصد را مشاهده می‌کنیم.

هوش مصنوعی: عقل در تلاش است تا وحدت و یگانگی را اثبات کند، زیرا هر چیزی غیر از وجود واقعی، بی‌معناست و هر چیزی جز حقیقت، دروغ و نادرست است.

هوش مصنوعی: ما همان حقیقت واقعی خودمان هستیم، اما بین ما یک تصور از دوگانگی وجود دارد که ما را از شناخت واقعی‌امان بازمی‌دارد و این تصور مانع ارتباط حقیقی ما با خود و یکدیگر شده است.