هوش مصنوعی: چرا باید از نوشیدن شراب پرهیز کرد در حالی که دل را پرورش می‌دهد؟ ترس از گناه به خاطر اینکه ارباب ما شفاعت کننده است.

هوش مصنوعی: نور چشمانت از تابشی است که از خورشید و ماه می‌تابد، هرچند که در ظرف، سرمنشأ شراب از چشمه کوثر است.

هوش مصنوعی: دوران جوانی من به پایان رسید و هنوز توبه نکرده‌ام. نوشیدن باده برای من که به سن و سالی رسیده‌ام، مناسب و لذت‌بخش است.

هوش مصنوعی: ای کسی که به من نزدیک شده‌ای، بی‌موقع نچرخ تا شرابی که در کاسه‌ام است، روی زمین نریزد.

هوش مصنوعی: هند در فصل زمستان آب و هوای دلپذیری دارد، و اگر چنین نبود، گل‌های آن از گل‌های دیگر نیز خوشبوتر هستند.

هوش مصنوعی: ای کسی که زیبایی و جمال معشوق‌ها را می‌بینی، اگر چشمانت بسته شده است، بدان که من به قدری شگفت‌زده شده‌ام که حتی اگر گوش‌هایم نیز نشنوند، باز هم به شعر و زیبایی آنها توجه می‌کنم.

هوش مصنوعی: یار من خسته و افسرده است و مانند بهار درختان است. هر مژه او مانند گل‌های قرمز است که خون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: صبح که شد، پرنده‌ای به نام هما گفت که نامه‌ات شایسته‌ی این بال‌های بلند است.

هوش مصنوعی: به او گفتم که اگر کار خوشی انجام بدهی یا ندهی، سخنان من برای تو اهمیت خاصی ندارد، بلکه این محبت و دوستی است که ارزشمند است.

هوش مصنوعی: اگر به سمت خانه‌ی جاوره می‌روی، حتماً بگذار سایه‌ی او بر سرت بیفتد، زیرا او دارای مقام و بزرگی است.

هوش مصنوعی: لطفاً نامه‌ام را به خانجهان خان ببر، زیرا او از طرف دوست من فردی معروف و نامدار است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که انسان با کوشش و تلاش خود می‌تواند از دست خود نامه‌ای برای خودش بنویسد و آن را با مهر و محبت به دیگران ارائه دهد. شاعری در اینجا اشاره می‌کند به اهمیت و جایگاه شخصیت‌هایی که بر دیگران تأثیر می‌گذارند؛ همچنان که مه‌بان یعنی کسی که از نور و زیبایی برخوردار است، حتی در تاریکی می‌تواند درخشان باشد. در واقع، افرادی که در اجتماع مقام و رأس هستند، همانند سران، نقش و تأثیر مهمی در زندگی دیگران دارند.

هوش مصنوعی: ابر را به عنوان بهار نخوان، و در مورد دریای روانش هم بی‌توجه باش. محتشم الدوله حال و احوال دیگری دارد.

هوش مصنوعی: چرا آن معشوق زیبای ما با تاج و ناز خود این‌گونه رفتار می‌کند و به خود نمی‌بالد، در حالی که بر سر او تاجی زیبا قرار دارد؟

هوش مصنوعی: نامه‌ای که بدون نام او نوشته شده، مانند پرنده‌ای است که نه بال دارد و نه پر. شعری که بدون ستایش او باشد، همچون شاهدی است که زیور و زیبایی ندارد.

هوش مصنوعی: تحسین کردن چنین پادشاهی کاری ساده به نظر می‌آید، اما باید به وحشی نگاه کرد و دید که در سرش چه افکاری در جریان است.