هوش مصنوعی: چند پر کاله به شکل سوخته و داغ بر روی زمین افتادند، مانند برگ‌های شقایق که از ناراحتی و ناله دل به زمین می‌ریزند.

هوش مصنوعی: بر آتشکده‌ی زیبای تو آفرین می‌گویم، زیرا از طرف آن شعله‌ها و گرمای گل و لاله به من ریخته شد.

هوش مصنوعی: بر دل‌های ساده و بی‌خبر از حقایق، ستم و ظلم تو به قدری نمایان شده که زیبایی و جذابیتت حتی باعث ریزش اشک از چهره دلاله شده است.

هوش مصنوعی: گفتم از که بپرسم خبر عمر سپری شده را؟ ساقی جامی پر از شراب ده ساله را برایم ریخت.

هوش مصنوعی: نگاه آن چشم فریبنده‌اش به من، بدون هیچ تلاشی حالتی مست و مدهوش‌کننده را به وجود آورده است، و من در این حال غمگین و افسرده، تمام ذهنت را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: آرایشگر به زیبایی طبیعی آن گل خدادادی در میان چمن و شکر نرم و شیرین در بنگاله اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: با ناز و طغیانی که دارد، از باده صحبت نکنید؛ زیرا زیبایی و جلوه‌اش به مانند یک جوهر مایع است که از دست می‌رود.

هوش مصنوعی: وقتی که من با انرژی و حرارت خود ظاهر می‌شوم، نظم و انسجام جمعیت مانند مواد تبخیر شده به هم می‌ریزد و فرو می‌افتد.

هوش مصنوعی: اگر خطی که بر صورت تو وجود دارد به نظر بیفتد، حسادت می‌کند؛ چرا که رنگی که بر آن هست، زیبایی‌اش را به یاد ماهی می‌اندازد که از دایره نور می‌افتد.

هوش مصنوعی: خاکی که سرنوشت در جسم گوساله قرار داده بود، اکنون به وسیله شاعر، از پرده بیرون آمده و به نمایش گذاشته شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر نگرانی تو، سخن‌وران در سکوت هستند و انگار که قطرات باران از قلم تو فرو می‌چکد.