هوش مصنوعی: اگر به انتظار من باور نداری، دیگر بهانه‌تراشی نکن و خصومت نداشته باش، تنها بیا.

هوش مصنوعی: به دو روش به من ظلم شده است و دل من به خاطر مرگم آسوده نخواهد شد، چون روزگار به سامان نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: بهانه‌جو به دنبال دلیلی است تا شوق خود را به تو توجیح کند، بیغم و ناامید، ولی برای عشق حقیقی نیازی به دلیل نیست.

هوش مصنوعی: نخواه که دل‌های شوریده و بی‌تاب را از راه و رسم تسلیم و آرامش دور کنی، زیرا آن‌ها از نسیم بهار هم آزادتر و بی‌پروا هستند.

هوش مصنوعی: تو از ما جدا شدی و با دیگران پیمان بستی. بیا که این عهد وفا، پایدار نیست، پس بیا.

هوش مصنوعی: وداع و دیدار هرکدام بدون شک لذتی خاص و متفاوت دارد، پس برو و هر بار که دلت خواست، برگرد.

هوش مصنوعی: تو که کودک ساده‌دل و نادانی، بهتر است با رفیقانی که بد آموزند، نگردی. اگر نمی‌توانی مرده‌ای را بر روی گور ببینی، پس به آنجا نرو.

هوش مصنوعی: من از ناز و فریب تو چیزهای زیادی نمی‌خواهم. فقط می‌خواهم کسی بیاید و پاسخ دلِ امیدوار مرا بدهد.

هوش مصنوعی: شکیبایی و صبر تو به خاطر ذات و روح تو است. لطفاً بیا تا دست و قلبم از کار بیفتد، بیا.

هوش مصنوعی: زندگی در دنیای صومعه و رهبانیت است، پس مراقب باش که در میخانه‌ای که نماد مستی و بی‌خیالی است، گم نشوی. هوشیار باش و بیایید.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال آرامش و آسایش هستی، مانند ما به جمع دوستان با نیکوکاران و خاکساران بپیوند.