هوش مصنوعی: دوستی و آشنایی به گونه‌ای در زندگی ما اثر می‌گذارد که در مسیر زندگی، مشکلات و ناهمواری‌ها (مانند خارها) را به شکلی تحمل‌ناپذیر احساس می‌کنیم. انگار که این وضعیت از گذشته نیز برای ما همین‌گونه بوده و همیشه با ما همراه بوده است.

هوش مصنوعی: بدون تو، حال‌مان مانند باده‌ای است که در شیشه است اما از خود شیشه جداست. در وجود ما، جان و تن همچون دو چیز بیگانه از هم هستند و هیچ پیوندی ندارند.

هوش مصنوعی: اگر کسی به فکر خانه و آرامش در دل صحرا باشد، وجود سایه و چشمه مانند معجزه عیسی برای اوست. اما اگر در اندیشه‌اش ساکن نشود و به دنبال منزل نرود، ممکن است از هدفش دور شود و دچار سردرگمی گردد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که ضربه‌های ستم و مشکلات به راحتی از دل انسان پاک نشود، دردهای عمیق و زخم‌های روحی به سادگی بهبود نخواهند یافت، گرچه ممکن است کوشش‌ها و تأثیرات کوچک کمک کننده باشند.

هوش مصنوعی: دوست ما به ظاهر با کینه رفتار می‌کند، اما در حقیقت نسبت به ما محبت دارد. او از حسادت و ناراحتی خود به دلیل اینکه دشمن ما دل را به دست آورده، رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر مورچه‌ای بپرد، امیدوارم که جانش را سالم به در ببرد، تا ببینیم چه برقی هست که این روزها به خرمن ما نزدیک شده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس ادعای عشق ما را باور نخواهد کرد، زیرا دلی پر از رنج و خون ما به وضوح از وجود ما جاری‌ست.

هوش مصنوعی: کلام ما آن‌قدر لطیف و دلنشین است که نمی‌توان آن را به نوشته درآورد؛ مانند گردی که از سرعت و حرکت تند اسب به وجود می‌آید و قابل دیدن نیست.

هوش مصنوعی: پرندگان طوطی‌نما، که رنگارنگ و زیبا هستند، از حسادت به سخن‌وری ما، دلشان نمی‌خواهد جگرشان دچار تغییر و خون گریه شود.

هوش مصنوعی: ما به این درجه از رضایت دست نیافتیم، بلکه بیشتر شعر ما از خواسته‌های خود ما نشأت می‌گیرد تا این‌که به هنری که می‌خواهیم برسیم.