هوش مصنوعی: ما در دوری و غربت، مانند آینه‌ای هستیم که خود را نشان می‌دهد، یعنی از مردمان بی‌کسان و تنها، در سرزمین خودیم.

هوش مصنوعی: اغلب ما دیگر از ساز بی‌خودیم صدایی نخواهیم شنید، ما به حدی تار وجودمان را پاره کرده‌ایم که دیگر موسیقی نمی‌خوانیم.

هوش مصنوعی: به دلیل عشق و علاقه‌ای که به گل‌های زیبا داریم، به شدت دچار درد و رنج شده‌ایم و حالا خود را در حالتی شبیه به باغ و بهار می‌بینیم.

هوش مصنوعی: ما همه در پی خودمان ایستاده‌ایم و دل‌مان به خاطر عشق و احساساتی که داریم از ما دور است، انگار به تماشا و حسرت کارهای خودمان نشسته‌ایم.

هوش مصنوعی: ما از شدت احساس و هیجان، به حالتی مانند اشک آب تبدیل شده‌ایم، ولی در واقع هنوز درون خودمان هستیم و هیچ تأثیری بر محیط اطرافمان نداریم.

هوش مصنوعی: ما تنها تکه‌ای از غبار هستیم که در این دنیا به هر سو می‌رویم، ای خدا! در این دنیای بزرگ، ما را چگونه باید حساب کرد؟

هوش مصنوعی: وجود تو برای ما، مانند یک نعمت بزرگ است و ما برای چنین ارتباطی با تو باید سپاسگزار باشیم.

هوش مصنوعی: ما رازهای خود را حتی از خودمان نیز پنهان کرده‌ایم، مانند شمعی خاموش در گوشه‌ای تاریک که در کلبه‌مان زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: ما در کار خود ناله و اندوه داریم و همچنان که پروانه به دور چراغ می‌چرخد، در عشق او می‌سوزیم و برای یاد و خاطره‌اش ارزش قائل می‌شویم.

هوش مصنوعی: وجود ما از خاک است و با خون دل رنگی گرفته‌ایم، ما تنها غبار و نشانه‌ای از خود هستیم.

هوش مصنوعی: هر کسی درباره‌ی صبر و توانایی خود صحبت می‌کند، در واقع ما هم در حال نوشیدن شراب و مستی هستیم و همچنین احساس خماری را تجربه می‌کنیم.

هوش مصنوعی: نگاه ما همچون پارچه‌ای با ارزش است و راه‌ و روش ما شبیه به درخشش جواهر. ما خود را با قدم‌هایی که نشانه‌ی ضعف دارند، به جلو می‌بریم.

هوش مصنوعی: غالب مانند یک فرد یا تصویری در آینه خیال، با خود همسان و درگیر هستیم.