هوش مصنوعی: ما به عنوان یک اثر از خود، بر دوست تأثیر گذاشته‌ایم و راهی برای بیان احساسات خود نسبت به او ایجاد کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: شما چه کار کرده‌اید که با شما اینگونه رفتار می‌شود؟ مگر ما به شما به زور وابسته‌ایم؟

هوش مصنوعی: دل را نشکن و در نگرانی و دلخوری نمان، زیرا که ما خود به نوعی در دام افکار و آشفتگی‌ها گرفتار شده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر چشم‌درد حسادت دیگران، بهشت خود را برای خود بسته‌ایم و همین موضوع باعث می‌شود که حسادت‌ورزان حسرت بیشتری بخورند.

هوش مصنوعی: درد و رنجی که به من دستور داده شده، به کجا می‌رسد؟ ما هم مانند نی در صدها جا به ناله و فریاد مشغول هستیم.

هوش مصنوعی: درد و رنج تو همه در دل خودم احساس می‌کنم، زیرا به خاطر یک تهمت به شدت آزرده‌ام.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که وفا و صداقت دیگر تأثیری بر ما ندارد؛ از این رو به سادگی دل خود را به چیزی وابسته کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما برای دیدار دوست به سفر رفته‌ایم، اما با وجود اینکه دل‌مان خون است و غمی عمیق در دل داریم، هنوز هم به انتظار او نشسته‌ایم.

هوش مصنوعی: در هر جایی که صدای تلاش ما به گوش می‌رسد، نشانه‌ای از احترام و قدردانی به اوست. ما مانند پرواز پرنده سحر، چیزی را به خود متصل کرده‌ایم که به ما امید و آرامش می‌دهد.

هوش مصنوعی: از سخنوری که زبانی شیرین دارد بهره‌مند شده‌ایم، زیرا ما این لذت‌های شیرین را از کلام او گرفته‌ایم.