هوش مصنوعی: اگر ناگهان از در باغ ما بیایی مست و شاداب، گل‌ها به قدری خواهند شکفت که حتی به لبه سجاده ما برسند.

هوش مصنوعی: در زندگی‌مان ترس و نگرانی وجود دارد که مثل پرنده‌ای می‌پرد و به رنگ‌پریدگی صورت‌مان و سایه‌ای که بر دیوار می‌افتد، اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: ما در گوشه‌نشینی زندگی می‌کنیم و تمام توجه‌مان را به حفظ آبرو و شخصیت‌مان معطوف کرده‌ایم. آبرو و اعتبار ما بسیار مهم است و رفتارمان نشان‌دهنده‌ی آن است.

هوش مصنوعی: ما در حالتی از خستگی و ناتوانی به سر می‌بریم و از ما جز گناهی که پذیرش دارد، چیز دیگری نمی‌توان انتظار داشت. توبه و استغفار ما نیز بر روی شکست‌هایمان تکیه دارد.

هوش مصنوعی: ما در برابر مشکلات بسیار قوی و استوار هستیم، اما در عین حال، روح و ذهن ما بسیار حساس و شکننده است، مانند شیشه‌ای که به راحتی آسیب می‌بیند.

هوش مصنوعی: در گفتار ما، احساسی از رنج که بر دل ما است، بیشتر و بیشتر می‌شود. این درد و ناراحتی باعث می‌شود که مانند طوطی، تصویر ما را منعکس کند و زنگاری بر دل ما به وجود آورد.

هوش مصنوعی: ما از درون درد و دلم، نوشیدنی‌ای به نام صبوحی تهیه کرده‌ایم که مانند آفتاب صبح روز قیامت، ساغر ما را پر کرده است.

هوش مصنوعی: ما از وفا و صداقت خود در نگرانی هستیم و از خیانت یا بی‌وفایی خجالت می‌کشیم. آه که چگونه تلاش تو برای آزار و اذیت ما به ناکامی انجامیده است.

هوش مصنوعی: ما در هر جهتی که می‌رویم، به نوعی در بند و گرفتاریم و بی‌دلیل از پرده‌ی تفکر و تصورات خود خارج می‌شویم.

هوش مصنوعی: هیچ ذره‌ای در شکاف دیوار باز نشده است، چون جنس بی‌تابی که در دل ما هست، به سرقت رفته است.

هوش مصنوعی: از بارش نمناک باران، نشاط و شادی گل به حالت بدی در آمده و ابرهای بهاری، درواقع به خاطر حال و روز ما گریه می‌کنند.

هوش مصنوعی: ما از خوشی‌های ناشی از رفتار خوب و اخلاق خود سرمستیم، اما آنچه در گفتار ما می‌آید تنها بخشی از شخصیت و اعمال ماست.