هوش مصنوعی: پس از کشتن، در خواب دیدم که نازکدلم به خود می‌پیچید و می‌گفت: "اوه، من اشتباه کردم که او را این‌طور به قتل رساندم."

هوش مصنوعی: دلم برای زحماتی که فرهاد کشید، می‌سوزد. خدایا، آن جان‌باخته‌ای را که در آزمایش سختی قرار گرفت، ببخش.

هوش مصنوعی: حسرت دیدار تو را دارم و افسوس که باید زندگی‌ام را به خاطر نداشتن تو به دشمنان واگذار کنم.

هوش مصنوعی: وجود من را با زشتی‌ها آلوده کردند تا از آن، پرهای پروانه و منقار پرنده‌ای دلنشین بسازند.

هوش مصنوعی: اگر خود را ذره‌ای کوچک و ناچیز بدانم، از گفتارم ناراحت می‌شوم. چه خوش شانس هستم که خود را می‌دانم، در حالی که به رغم بی‌محبتی‌ها، مهربانی را ناز می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از اینکه جانم را به پای او می‌افشانم، شرمنده‌ام؛ زیرا می‌دانم که او به ارزش کمبودی که من از خودم برایش می‌آورم، آگاه است.

هوش مصنوعی: چشمانت و قلبم فدای تو باد، ولی درباره زیبایی‌های تو از من نپرس. من به عنوان یک عاشق، نمی‌توانم زیبایی‌ها را مانند یک باغبان بشناسم.

هوش مصنوعی: اگر آرزوی داشتن چیزی که امیدوارم در دلم بوجود آید به حقیقت بپیوندد، در این دیار خبری از شادمانی واقعی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من از شادی و لذت آزار خوشم نمی‌آید؛ زیرا در حال سرخوشی، گم شدن در فتنه و مصیبت، طعم مرگ ناگهانی را به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: از لذت‌های ناشی از ناامیدی نپرس، زیرا تحمل درد و رنج در دل، می‌تواند اساسی برای ایجاد بهشت جاودانی باشد.

هوش مصنوعی: چشمان زیبایت مانند رنگ آسمان بودند و من سال‌ها عاشق کسی بودم که مانند بلای آسمانی بود.

هوش مصنوعی: غیر از شعله‌های سوزان، هیچ چیز دیگری در دلم گنجایش ندارد و نمی‌توانم بدآموزی و انتقاد را تحمل کنم، حتی اگر در این میان محبت باشد.

هوش مصنوعی: دل من به معبود زردشت تعلق دارد و این را به روشنی می‌گویم. به خس، یعنی قلم من را به آذرفشانی داده‌ام.