هوش مصنوعی: در اینجا به یاد می‌آورم که در گذشته دوستی و محبت به پایان رسید و زمانی را به خاطر می‌آورم که دل به تعهد و وفاداری نزدیک بود و به یاد عشق و دلبرم می‌افتم.

هوش مصنوعی: کیست که با دل غمگین و غریبش، قادر باشد بر مصیبت‌های دیگران و اندوه عزیزانشان بیافتد و هنوز بتواند شادمانی را در زندگی احساس کند؟

هوش مصنوعی: پس از مدت‌ها که به خودم فرصت دادم، توانستم با او درباره‌ی دل‌تنگی‌هایم کمی صحبت کنم.

هوش مصنوعی: دنیا هیچ ارزشی ندارد، بنابراین از این اوضاع چه فکری می‌توان کرد؟ چون من از فریاد و اندوه خودم دل‌های زیادی را دچار پریشانی کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم رازهایم را نگه‌دارم و از رسوایی می‌ترسم. به همین خاطر اگر بتوانم کسی را پیدا کنم که هم‌صحبت من باشد، دوست دارم با او به زبان بی‌زبانی صحبت کنم.

هوش مصنوعی: او به هیچ‌وجه از آرامش و سستی خود کاسته نشده است، مگر اینکه آسمان، کمانی قوی بر من بیفکند و تیر دلنشینی را به سمت من پرتاب کند.

هوش مصنوعی: بیا به باغ خوشبختی‌ام، جایی که در هر گوشه‌اش می‌توانم زیبایی لاله‌ها و گل‌ها را نشان دهم، همان‌طور که پای فصل پاییز در حنا رنگ‌آمیز می‌شود.

هوش مصنوعی: درد و اندوه عمیق یکی از ویژگی‌های اساسی انسانیت است که در وجود ما به شدت ریشه دوانده و در هر تار موی ما تأثیر گذاشته است.

هوش مصنوعی: من از تو بسیار می‌ترسم، اما آیا با این زاری و ناله کمکی به حال من می‌شود؟ اگر هم دلی داغدار و اشکی به صورت بریزد، چه چیز از این فغان و ناله کم می‌شود؟

هوش مصنوعی: پس از مدتی در شهر، از دوستی خبری یافتم که از طریق نامه‌ای با خطی زیبا و از مسیری دور آمده بود.