هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و لطافت حرکت‌های شما، گویی آتش را از کاغذ می‌سوزانم و در هر لحظه دودی از کاغذ بلند می‌شود که سبب آن تاب و خرام شماست.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم دشمن با چشم و دلش چه کار خواهد کرد، زیرا هر لحظه‌ای که به حرکت بیافتد، گرد و غباری از کلمات و یادداشت‌ها برمی‌افروزد.

هوش مصنوعی: وقتی به کاغذ نگاه می‌کنم، گویی لعل و جواهر از آن می‌ریزد و نوشته‌ها بارها تکرار می‌شوند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه چیزی را می‌خواهم بنویسم، اما هر جا که نگاه می‌کنم، زیبایی‌ای که می‌بینم مرا به شوق می‌آورد و از کاغذ سر بر می‌زند.

هوش مصنوعی: من و صحبت‌هایی ناهماهنگ که از ظلم او نشأت می‌گیرد، هر بار که می‌خواهم آن را روی کاغذ بیاورم، اگر خود قلم هم از کاغذ فرار کند.

هوش مصنوعی: شاید ارزش نامه‌ای که گل برای پرنده‌ی در قفس می‌فرستد، کمتر از این باشد که کسی گلدسته‌ای از کاغذ را به پیش قفس بیاویزد.

هوش مصنوعی: وقتی شوق و تمایلم بر من غلبه کرد، متوجه شدم که از نامه و پیام محروم مانده‌ام. به جز اندکی که بر آتش درونم می‌افزاید، هیچ چیز دیگری از کاغذ نصیبم نمی‌شود.

هوش مصنوعی: از شدت بی‌تابی، دودی مانند نامه به سوی او می‌فرستم، با عنوانی که تو می‌دانی؛ دود از کاغذ بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چگونه از زیبایی و وقاری که او دارد صحبت کنم، زیرا قد و قامتش به قدری زیباست که هر بار که تصویری از او روی کاغذ می‌آید، شور و نشاطی را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: ظهور در برابر چشمانت را با نگاه سطحی نبین. غالب در خود را به روشنی و از خاکستر پدیدار می‌کند، همچنان که نام خدا از روی کاغذ خوانده می‌شود.