هوش مصنوعی: اگر کسی با من درباره ی دین صحبت کند در حالی که فقط به ظواهر توجه دارد، من می‌دانم که او مانند آزر است، حتی اگر از زیبایی آفرینش بگوید.

هوش مصنوعی: دل من از تنگی و محدودیت کعبه به تنگ آمده است، و من به دنبال کسانی هستم که بتوانند با من درباره وسعت و آزادی معابد هندی و چینی صحبت کنند.

هوش مصنوعی: او با نیش زبان به من بد و بیراه می‌گوید، اما از محبت کلامش فکر می‌کنم که بعداً حرف دلنشینی خواهد زد.

هوش مصنوعی: دلربا به خوبی می‌داند که دلشکستگی و غم در دل دیگران چیست و به همین خاطر عجیب نیست اگر کسی که عاشق اوست، بخواهد غم و اندوهش را با او در میان بگذارد.

هوش مصنوعی: هرگاه بخواهم از درد و غم خود حرف بزنم، او سکوت می‌کند و اگر بگویم که جانم را هم به خاطر غم می‌دهم، او فقط تحسین می‌کند.

هوش مصنوعی: من به دام صیاد می‌روم، در حالی که او با دوستی نزدیکش در کمین است و درباره‌ی کشتن و ذبح صحبت می‌کند.

هوش مصنوعی: از شدت بی‌تابی، آستین خود را دور می‌زند و از خود جدا می‌کند تا به گریبانش بزند. هر چیزی که در دستش هست، اگر با آستینش بگوید.

هوش مصنوعی: دل را از کناره آزاد می‌گذارم، همچون جمشید که جام خود را در دست دارد، و اگر اندکی آن را رها کنم، سلیمان آن را به عنوان نگینی قیمتی می‌بیند.

هوش مصنوعی: می‌گوید که اگر کسی در دشت ذرت را بچیند و آنچه را که برق بر خرمن زده، کنار بگذارد، او نگران است که اگر بخواهد این ذرت‌ها را بچیند، ممکن است کسی با شوخی و طنز او را دست بیندازد.

هوش مصنوعی: چرا غالب را از آن در بیرون کردند؟ کسی که در راه است، باید رازی که در خلوت با پادشاه دارد را با مسکینی که در مسیر نشسته است، در میان بگذارد.