هوش مصنوعی: هیچ لذتی از وعده‌ای که داده شده نمی‌برم، زیرا نمی‌توانم به آن اعتماد کنم. او به نحوی وعده داد که می‌آید، اما می‌دانم که چنین نخواهد شد.

هوش مصنوعی: خشم ویرانگر است، اما دنیای من بدون تو هم ویران است. حتی اگر در چین باشم، به یاد بیابان می‌افتم و خاطرات تلخ را فراموش نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: از درد عمیق دلم که مانند خونریزی است، دیگر نتوانم به او بخندم و با چاک گریبانم، نمی‌توانم خودم را بخندانم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به کسی اشاره می‌کند که در سایه‌سار امنیت و آرامش نشسته و از یک عشق واقعی و درخشان برخوردار نیست. او حس می‌کند که بی‌عملی و عدم تلاش در عشق سبب می‌شود که دیگران به او حسادت نکنند، چون در واقع ارزش و زیبایی عشق او به اندازه‌ای نیست که قابل حسادت باشد.

هوش مصنوعی: دعای خیر دیگران به نفع من است، اما نفرین برای جان من عذاب‌آور است. به حدی که نفرت و نفرین از من می‌راند و باعث می‌شود جانم در غم و ناراحتی نباشد.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم از کسی که بدی می‌کند، چگونه می‌تواند نشانه‌ای از امید را در وجود من به وجود آورد، در حالی که نوازش‌های پنهانم هیچ ثمری ندارند.

هوش مصنوعی: من به راه کعبه متولد نشده‌ام، اما خوشحالم که با احساس سبکی، پا روی خارهای مغیلان نمی‌گذارم.

هوش مصنوعی: او دلش می‌خواهد که تنها به من توجه کند، اما من از روی نادانی می‌دانم که دوستانش او را فریب می‌دهند.

هوش مصنوعی: من نویسنده، شاعر و آدمی زیرک هستم و دوستی‌های زیادی دارم. روش‌های مختلفی را در زندگی پیش گرفته‌ام، اما با وجود تمام این‌ها، از درد و گریه‌ام کسی خبر ندارد.

هوش مصنوعی: اگرچه به هم می‌خورد، ولی از محبت نیست، گویی که در خوابم، شبی که صدای ناله‌ام از زندانم به گوش نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: من در حال حاضر شرابی برای نوشیدن ندارم، اما اگر در سحرگاه کسی را ببینی که در مسیر سرخوش و مست است، می‌دانی که من از شب گذشته به میکده نرفته‌ام.