هوش مصنوعی: وقتی غم و اندوه به انسان فشار می‌آورد، باید به دنبال هدف و مراد خود بروی. در این شرایط، به مانند دانه‌ای که برای آینده ذخیره می‌شود، باید نکته‌های مثبت را در نظر داشته باشی و از بی‌خودی و ناپایدارها دوری کنی.

هوش مصنوعی: در پایان راه، نشانه‌ای از خودت دیده می‌شود، و در آغاز راهی دیگر، بویی از وجود تو به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: ای آن که اشک من به خاطر توست و غم من به عشق توست، ناز و غمت هم از توست و تو با یاد خود، دل را شاد می‌کنی.

هوش مصنوعی: دل افروز تو مانند برگ نباتی که لطافت دارد، در برابر بی‌وفایی و سختی‌ها، زندگی بی‌جان را روزی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: ساقی ما با بخشش‌های خود مستی عمیقی به ما می‌دهد، نه اینکه تنها با شراب ما را مست کند. او چنان برکت زیادی می‌افزاید که باده را از یادمان می‌برد.

هوش مصنوعی: دوست از گذشته‌ها عبور می‌کند، اما هنوز آثار ما در راهش باقی مانده و باد به آنها می‌وزد.

هوش مصنوعی: آنچه که به من نوشته‌ای، از طرف نامه‌بر نیست، بلکه این شوخی و راز در نامه است که خودش را به طریقی نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: ای خدا، به من بهشت و جاودانگی می‌دهی، اما رحم و عطوفت در کجاست؟ در این فضا، چه جایی وجود دارد که من را به یاد تو و مهربانی‌ات بیندازد؟

هوش مصنوعی: کسی که به عشق از من دور شده، دوباره دلش را با زخم‌های تازه آشنا کند، وگرنه دلیل من برای فریاد و ناله چیست؟

هوش مصنوعی: اسب راندن غالباً به طرحی اشاره دارد که در آن صبح به تندی می‌گذرد و مانند یک ترک مست، حالی سرخوش و سرشار از زندگی را به آدمی می‌دهد. در واقع، زیبایی‌های صبحگاهی می‌تواند لحظه‌ای مفرح و نشاط‌آور را به انسان هدیه کند.