هوش مصنوعی: به خاطر نادیده گرفتن و بی‌احترامی‌هایی که به من شده، در تلاش هستم تا خودم را بهتر کنم و متوجه شوم که در هر لحظه می‌توانم به کسی نزدیک‌تر شوم.

هوش مصنوعی: من نگرانم که در نهایت رسوا شوم، زیرا رازم را کشف کرده‌اند و این شاهدان مست، حقیقت را آشکار کرده‌اند.

هوش مصنوعی: زندگی هر روز من با غم فردا پر شده است، به طوری که تا همیشه از فکر تأمین معیشت راحت شده‌ام.

هوش مصنوعی: غیر از تو هیچکس نیست که راز چشمانت را بشناسد. ناله‌ای که از دل الماس برمی‌خیزد، به خاطر توست.

هوش مصنوعی: هرچه از بی‌تابی و ناتوانی به من داده‌اند، هرچه از غم و اندوهم برای بهبودی‌ام صرف کرده‌اند.

هوش مصنوعی: از حرارت عشق تو، دل من به آتش دوزخ دچار شده و از ضربه‌ی تند محبتت، جسم من به لطافتی مانند بهشت رسیده است.

هوش مصنوعی: مرا هم در بیابان دیوانگی مجنون نامیده‌اند و هم از سنگ کوه بیستون مجسمه‌ای از من ساخته‌اند.

هوش مصنوعی: چشمم نمی‌داند چرا خار به جیبم ریخته‌اند، و دل من نیست تا بفهمم چرا روزی‌ام را از من گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: چرا باید از برخی افتخارات دنیا شرمنده باشم، وقتی که سلمان و بوذر هم از طبقه‌ی خواجگان بودند و دیگران نیز به آنها ارادت دارند؟