هوش مصنوعی: زمانی که غمی به ما نمی‌رسد، یعنی چیزی برای آزار ما وجود ندارد، به جایی نمی‌رسیم که دچار عذاب شویم.

هوش مصنوعی: اگر به دوری و غم‌هایت عادت کنی و درک نکنیشان، به زودی متوجه خواهی شد که قلبی دردمند دیگر به آرامش نمی‌رسد و درمانی برای آن وجود ندارد.

هوش مصنوعی: از زاهدان نخواه که در برابر این حقیقت، که این جوهر گرانبهاست، سخنی بگوید؛ زیرا این جمع نمی‌توانند به ارزش آن پی ببرند و مثل آب وضو نظرشان به آنست.

هوش مصنوعی: خواجه بهشت را به ارث برده و آرزو دارد که نسل آدمی همچنان ادامه پیدا کند، ولی اگر این نسل به او نرسد، وای بر او.

هوش مصنوعی: هرگز به پاداش و نتیجه کار فکر نکن، زیرا در جریان عمومی زندگی، گل‌ها و لاله‌ها از درد و غم نمی‌توانند به زیبایی و تازگی شبنم دست پیدا کنند.

هوش مصنوعی: من از خوشی و سرمستی بهره‌ای ندارم، چون حال و هوای من بسیار خوب است. حتی اگر خود باده از میکده به سوی من بیاید، باز هم به من نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در این دنیا مشاهده می‌کنی، مانند حلقه‌های زنجیر به هم پیوسته‌اند. هیچ نقطه‌ای وجود ندارد که این دایره‌ها به یکدیگر نرسند یا ارتباطی نداشته باشند.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که از لذت‌های ناشی از بی‌عدالتی بهره‌مند می‌شود، چون در این مسیر، دچار وضعیت‌هایی می‌شود که حتی به خودای خود نیز نمی‌تواند دست یابد.

هوش مصنوعی: هر جا که حس شوق تو احساس می‌شود، تنها جراحت‌هایی به دل و جان من می‌زند و هیچ آسیبی به دیگری نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: خوشبختی و برکت تو در هر مکانی مانند گل و میوه پخش می‌شود، اما تنها نسیمی از آن به مکان عبادت مریم نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: عذاب و گرمای طاقت‌فرسای زندگی باعث رنجش و سوختنم می‌شود، حتی اگر دلی شاد و تازه داشته باشم، باز هم اشک‌ها و غم‌ها به‌طور مداوم به سراغم می‌آید.